domingo, 22 de octubre de 2017

ESTO ES VIDA

¿Por qué continuar con esto si nunca tuvo sentido?
Ya no recuerdo lo que era 
sentarse con alguien a hablar,
no pasar los días a solas,
rodeado de vacío y de silencio.
Ya no oigo las notas
de aquella melancólica melodía,
que esperanzas y anhelos, 
hacían sonar en mi interior.
No he vuelto a abrirme a nadie,
¿a quién le importa lo que me ocurra?
Mi destino ha sido siempre
caminar sin rumbo,
dejando pasar las horas
y enloqueciendo por exceso de soledad.
Perdí a todos los que tenía a mi lado,
aunque ¿alguna vez los llegué a tener?
Esto es una farsa, 
una mentira oscura teñida de color de cielo y rosas.
Mis pilares de sustento ya han sido derrumbados,
las cenizas de lo que era se las ha llevado el viento.
Deambulo en mi último aliento
entre velas apagadas, tierra removida y flores marchitas.
No habrá nadie esperando a que regrese,
ya no me queda hogar.
Esta vez no habrá vuelta atrás.
¿Acaso llamas fracaso
a la falta de oportunidad?
¿Acaso consideras rendición
el hecho de que nunca hubiera esperanza?
Ya no hay solución.
Esto se acabó,
esto es el final.

lunes, 16 de octubre de 2017

QUEIMANGALICIA

Verde Galiza,
entre negras cinzas che ocultan,
queren ver a tua grandeza mermada,
Galiza, queren que chores,
máis xa non podo nin ver as túas bagoas,
tinguidas,
secas,
abrasadas.
Mentres queiman os teus bosques, de ti
se esquecen,
discutindo so
polas cores dunha bandeira.
Ninguén te valora,
miña querida patria,
So o pobo galego sae as rúas,
a protexerte.
Oh fermosa Galiza!
os galegos loitaremos, por de novo
verte verde.

lunes, 9 de octubre de 2017

TARDE PARA TI

Estoy cansada de poemas de amor,
de cartas sin destinatario y llantos sin motivo.
Estoy harta de idealizar la vida, de aguantar, de resistir.
El interior se me revuelve al pensar en ti,
en el tiempo malgastado a tu lado,
creíste que caería y fuiste mi impulso.
Ahora se que esta es la última vez que te voy a escribir.
Existen mil cosas que podría reprocharte,
no es una el haber destrozado mi confianza,
yo fui quien decidí ponerla en tí,
y ahora he aprendido, ya no
ya no quiero darlo todo, para nunca recibir.
Me cansé de falsas promesas, 
de palabras vacías, de esperar,
de aferrarme a un cambio que
parte de mi supo siempre que no llegaría.
Ya no necesito tus besos,
ha pasado el tiempo y ya no te quiero.
El invierno enfría mi piel que antes se erizaba al pensarte.
Nuestro parque, ya no es nuestro, ya no me recuerda a tí.
Tu perfume perdió su magia, 
su esencia, ya no huele a planes,
solo a pino, ciprés y jazmín.
Se han curado mis heridas,
solo quedan cicatrices, marcas
que me hacen recordarte a ti
y a todos los demás errores que algún día cometí.